Προσχέδια για
“εδώ στο Νότο…”

εδώ στο Νότο …

” Μία καλοδεμένη γραβάτα είναι το πρώτο σοβαρό βήμα
στη ζωή ενός ανθρώπου ” —Oscar Wilde

Στη γραβάτα, ένα κομμάτι από ”ευάλωτο” μετάξι που δεν αρκεί καν για να καλύψει ή να προστατεύσει το γυμνό στέρνο, συμπυκνώθηκαν ανά τους αιώνες σημασίες, συμβολισμοί και αξίες τέτοιας ποσότητας και μεγέθους, ώστε με τρόπο σχεδλον μαγικό, το πιο περιττό ίσως αξεσουάρ της ανδρικής -και όχι μόνο- ένδυσης μεταμορφώθηκε σε παγκόσμιο σύμβολο εξουσίας, δύναμης, κυριαρχίας και σεξουαλικότητας. Η συμβολική αξία της γραβάτας διαμορφώθηκε ανεξάρτητα απ’ την εναλλαγή των τάσεων στη μόδα και αντιστρόφως ανάλογα από την πρακτική της χρησιμότητα: Από εξάρτημα της στρατιωτικής ενδυμασίας των Κροατών μισθοφόρων του 17ου αιώνα και του τάγματος των Royal Cravates, σε αναπόσπαστο αξεσουάρ της γκαρνταρόμπας του σωστού gentleman και του επιτυχημένου επιχειρηματία- εξείχθηκε μέσα στο χρόνο σ’ ένα είδος παράσημου, διακριτικού που μπορεί κανείς και μόνος του να φορέσει.

” Εάν κάποιος πατήσει την γραβάτα σου, φταις εσύ
γιατί είχες γονατίσει” —Karl Lagerfeld

Με μια πρώτη, γρήγορη ματιά, δημιουργείται η εντύπωση ότι η Μαρία Σταμάτη με την καινούργια της δουλειά έχει κάνει στροφή 180 μοιρών από τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις της. Πράγματι, οι εκθέσεις ”Σύνθετα, Όμορα, Μοναδικά” και ”στη μέση της Νύχτας, στη μέση της Μέρας” αποτελούσαν μια ενδοσκόπηση, μια ματιά και διε- ρεύνηση προς τα μέσα, την εικονογράφηση, στην ουσία, μιας φανταστικής πραγματικότητας. Αυτή τη φορά η καλλιτέχνης στέκεται ξεκάθαρα απέναντι στον κόσμο και σχολιάζει με χιούμορ, με σαρκασμό και κυρίως με κομψό- τητα την πραγματική πραγματικότητα, την καθημερινότητά μας στην Ελλάδα της κρίσης, τη μοίρα της Ευρώπης, την πολιτική σκηνή. Εδώ, τον λευκό καμβά έχει αντικαταστήσει η γραβάτα. Η χρήση της όμως δεν εξαντλείται πλαισιώνοντας απλώς το πολιτικό σχόλιο της καλλιτέχνιδος. Η Μαρία Σταμάτη εκμεταλλεύεται τη συμβολικά φορτισμένη φύση του αντικειμένου και τη χρησιμοποιεί αναλόγως. Αλλού η γραβάτα λειτουργεί ως λαιμοδέτης, ως λουρί: μια επίμονη υπενθύμιση ότι το σύστημα κρατάει από το λαιμό όποιον τη φορά. Λουρί που σε αρκετά έργα γίνεται θηλιά: από όργανο ελέγχου, όπλο φονικό. Αλλού πάλι, μοιάζει ν’ αγκαλιάζει το θέμα με τρυφερότητα θυμίζοντας την πρωταρχική της λειτουργία: ένα δώρο από τις γυναίκες των στρατιωτών πριν αυτοί ξεκινήσουν για τον πόλεμο, ως σύμβολο αμοιβαίας πίστης ότι όλες οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι θα ξεπεραστούν.

” Τη θλιβερή γραβάτα που φοράς και σε στολίζει,
πολιτισμένε, βγαλ’ την αν θες ν’ ανασάνεις ” —Guillaume Apollinaire

Μια δεύτερη ανάγνωση του έργου της Σταμάτη μας επιτρέπει να δούμε και πίσω από το εμφανές (και ταυτόχρονα πρωτοφανές σε σχέση με την σαφή ποιητική χροιά των προηγούμενων εκθέσεων ) πολιτικό σχόλιο. Η καλλιτέχνης προτείνει. Κοινός παρονομαστής όλων των έργων είναι μια υπόρρητη εύθραυστη ισορροπία: Η γραβάτα κλείνει την περιοχή του συναισθήματος. Είναι μια καλά ασφαλισμένη κλειδαριά της προσωπικότητας, θα μπορούσε κανείς να πει. Το δέσιμο του κόμπου δε, και στις 85 παραλλαγές του, είναι μια λογική και υπολογισμένη διαδικασία, μια ένδειξη μέτρου, ορίου και πειθαρχίας που την φυλάσσει. Η αφαίρεση της γραβάτας σημαίνει δυνατότητα πρόσβασης προς το περιεχόμενο. Πίσω από τη χρήση της φανερώνεται ως υπαινιγμός η προτεινόμενη λύση καθώς και η σύνδεση με την προηγούμενη δουλειά της καλλιτέχνιδος: η αλλαγή, η ανατροπή, η ίαση, η βελτίωση ξεκινάει εκ των έσω. Το πρώτο βήμα γίνεται σε επίπεδο προσωπικό, εσωτερικά. Εκεί, δηλαδή, που γεννάται ” η ανάπτυξη της αμφιβολίας μπροστά σε δάσος καθιερωμένων ”.

Δάφνη Γιαγιάννου